3o Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ, 8-9 Απρίλη, Πολυτεχνείο, Αμφ. ΜΑΧ

Από το 1ο στο 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ
Το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ γίνεται σε μια περίοδο όπου η εξουσία και οι μηχανισμοί καταστολής εξαπολύουν ολομέτωπη επίθεση απέναντι στα κινήματα αντίστασης και ανατροπής. Το δόγμα της «ασφάλειας» και του «εσωτερικού εχθρού» και το ιδεολόγημα της «πάταξης της τρομοκρατίας», έχοντας εισαχθεί στην ιδεολογική προπαγάνδα του κράτους εδώ και πολλά χρόνια, παραμένουν ενεργά και ενισχύονται με την υιοθέτηση τρομονόμων και ευρωπαϊκών συμφωνιών, καθώς και τη σκλήρυνση του νομοθετικού και κατασταλτικού πλαισίου.
Από την ψήφιση του πρώτου τρομονόμου το 2001 και τις συλλήψεις για την υπόθεση της 17Ν το καλοκαίρι του 2002, το κίνημα αλληλεγγύης αγωνίστηκε για την αναχαίτιση της τρομολαγνείας και της «εγκληματοποίησης» των ένοπλων οργανώσεων, για την κατάργηση των ειδικών δικών και των ειδικών συνθηκών κράτησης, για το ξεσκέπασμα σωρείας φρονηματικών διώξεων. Και μπορεί να μην πέτυχε τη συνολική ανατροπή των σχεδιασμών, αποκάλυψε όμως σε πολλές περιπτώσεις τις μεθοδεύσεις των διωκτικών μηχανισμών, ανέδειξε τον πραγματικό χαρακτήρα των τρομονόμων και κατοχύρωσε σε ευρύτερα ακροατήρια τον πολιτικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων διώξεων καθώς και την αναγνώριση της ιδιότητας του πολιτικού κρατούμενου.
Το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ γίνεται σε μια εποχή διευρυμένων συλλήψεων αγωνιστών/ριών, πολιτικών διώξεων και κατακόρυφης αύξησης του αριθμού των πολιτικών κρατούμενων.
Η αλληλεγγύη απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους είναι υποχρέωση όλων όσοι παλεύουν ενάντια στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, όλων όσοι κατανοούν ότι η σύγχρονη βαρβαρότητα στηρίζεται πάνω στην εξόντωση των αντιπάλων της.
Το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ, θέλουμε να αποτελέσει, εκτός από χώρο κατάθεσης συλλογικών εμπειριών αντίστασης και αλληλεγγύης από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, και μια ευκαιρία συζήτησης και προβληματισμού για τη συγκυρία. Η παρουσία και συμμετοχή ανθρώπων από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, αλλά με κοινή επιλογή και επιδίωξη η αλληλεγγύη να αποτελεί πάντα οργανική συνιστώσα του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος, περιμένουμε να συμβάλει σημαντικά στη διεύρυνση του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους
Απέναντι στην κρατική καταστολή και στη σύγκρουση με το κράτος,
η θέση μας είναι με τους πολιτικούς κρατούμενους

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα του 3ου Αντιτρομοκρατικού Φεστιβάλ στο link: Πρόγραμμα

Και λίγα λόγια για τους καλεσμένους από την Ουρουγουαη, τη Γερμανία και τη χώρα των Βάσκων:

Irma Leites

Η Irma Leites γεννήθηκε το 1953 στο Σάλτο της Ουρουγουάης. Στα 13 της εντάσσεται στο Επαναστατικό Σπουδαστικό Μέτωπο μέσα από τις γραμμές της Μαχητικής Ταξικής Τάσης (ριζοσπαστική συνδικαλιστική τάση). Στα 15 της χρόνια και ενώ είναι εργάτρια στην κλωστοϋφαντουργία εντάσσεται στο Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (Τουπαμάρος), MLN.

Συμμετέχει στη Γενική Απεργία του 1973 ενάντια στο στρατιωτικό-πολιτικό πραξικόπημα, κατά τη διάρκεια της οποίας επί 15 ημέρες οι Τουπαμάρος καταλαμβάνουν εργοστάσια, πανεπιστημιακούς χώρους και δημόσια κτήρια και ταυτόχρονα περνάει στην παρανομία. Λίγους μήνες αργότερα, σε ηλικία 20 ετών, συλλαμβάνεται από τις Ειδικές Δυνάμεις της Δικτατορίας (κατασταλτικό σώμα υπό τον έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών). Βασανίζεται, όπως όλοι οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες και δικάζεται ως μέλος των Τουπαμάρος από στρατοδικείο. Καταδικάζεται και παραμένει για 9 χρόνια κρατούμενοι σε στρατιωτικές φυλακές. Μετά τη λήξη της ποινής της εξορίζεται στη Σουηδία για 3,5 χρόνια, όπου συμμετέχει σε οργανώσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης. Επιστρέφει στην Ουρουγουάη το 1985, χρονιά κατά την οποία με τη συναίνεση όλων σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων συμφωνείται η διέξοδος από τη δικτατορία, το επονομαζόμενο «δημοκρατικό άνοιγμα», και κάτω από την τεράστια λαϊκή απαίτηση απελευθερώνονται όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες. Εντάσσεται εκ νέου στο MLN (T), και γίνεται μέλος της Διοίκησης και του Τμήματος Εκπαίδευσης, από όπου όμως αποχωρεί το 1989 λόγω τεράστιων διαφωνιών με τη στρατηγική που ακολουθείται από το MLN εγκαταλείποντας με ταχύτητα το επαναστατικό σχέδιο για να συνταχθεί με στους σωτήρες του καπιταλισμού. Σήμερα δραστηριοποιείται μέσα από τις γραμμές της Μαχητικής Ταξικής Τάσης για την ανασυγκρότηση των οργανώσεων βάσης και τον προσανατολισμό του αγώνα των κοινωνικών οργανώσεων ενάντια στην ατιμωρησία των βασανιστών και των καταπιεστών. Το 1997 μαζί με πάνω από 300 γυναίκες, πρώην πολιτικές κρατούμενες, συμμετέχει στη δημιουργία ομάδων με στόχο την ανασυγκρότηση της μνήμης, το σπάσιμο της σιωπή και της λήθης. Από το 2000 συμμετέχει στην ίδρυση μιας μαχητικής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων με προσανατολισμό τον αγώνα για τα δικαιώματα των από κάτω, τη συνειδητοποίηση –ιδιαίτερα των νεότερων γενεών– ότι η καταστολή που εφαρμόστηκε επί δικτατορίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα στοχεύοντας πάντα στην ανακοπή και υποχώρηση των αγώνων και το αίτημα για διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών. Με την πεποίθηση ότι η καταγγελία και η απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης απέναντι στη διαρκή κρατική καταστολή δεν αποτελεί ζήτημα που αφορά μόνο τη δικτατορία αλλά ότι το κράτος και ο στρατός του καιροφυλακτούν και σήμερα να εμποδίσουν τους αγώνες ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο, σε όλες τις χώρες, λειτουργούν ως στρατοί κατοχής για να επιβάλλουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτή η οργάνωση, ονομάζεται Μνήμη και Δικαιοσύνη. Στο πλαίσιο των αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό (την παρουσία του Μπους στην Ουρουγουάη), τη δημόσια διαπόμπευση των βασανιστών και καταπιεστών και την άσκηση δημόσιας κριτικής στις δικαστικές αρχές, απόλυτα υποταγμένες στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είναι υπόδικη -χωρίς ποινή φυλάκισης- για 5 χρόνια.

Andreas Vogel,

O Andreas Vogel γεννήθηκε το 1956 στο Αμβούργο. Το 1968 στην ηλικία των 12 ετών συμμετέχει για πρώτη φορά σε πορεία στο Βερολίνο για την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε. Μετά από το 1970 κλείνεται σε «αναμορφωτήριο», από όπου απόδρασε στα 16 του. Ήταν μέλος του SALZ (Σοσιαλιστικό Κέντρο για Εργάτες και Εκπαιδευόμενους), του HAZ (Κέντρο Δράσης στο Αμβούργο) και της Μαύρης Βοήθειας. Συμμετέχει σε μαχητικές πορείες, καταλήψεις, δράσεις σε σωφρονιστήρια και στο κίνημα για τους άστεγους.  Το 1972 παίρνει μέρος στην ίδρυση μιας ένοπλης ομάδας στο Αμβούργο. Από το τέλος του 1973 είναι παράνομος, ενώ από το 1974 είναι επίσημα καταζητούμενος. Η ομάδα στην οποία συμμετέχει διαλύεται, οπότε ο Andreas γίνεται μέλος στο «Κίνημα 2 Ιουνίου». Συλλαμβάνεται το 1976 στο Βερολίνο. Το 1978 πραγματοποιείται αποτυχημένη προσπάθεια απελευθέρωσης του από τις φυλακές του Βερολίνου. Μετά από δίκη τριών ετών, το 1981 καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης, (μέγιστη προβλεπόμενη ποινή λόγω του νεαρού της ηλικίας του) για συμμετοχή στο κίνημα 2 Ιούνη και την απαγωγή του Λόρεντς (πρόεδρος των χριστιανοδημοκρατών του Βερολίνου και υποψήφιος δήμαρχος) το 1975. Φυλακίζεται στο ειδικό καθεστώς της Γερμανίας και περνά μεγάλα διαστήματα στην απομόνωση. Το 1986 μετά από την αποφυλάκιση του μετακομίζει στη Φρανκφούρτη. Βρίσκεται σε καθεστώς συνεχούς παρακολούθησης και ερευνών στο σπίτι του, ενώ συλλαμβάνεται ξανά και περνά από νέες δίκες. Παραμένει όλο το διάστημα πολιτικά δραστήριος και συμμετέχει στο  Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, και συμμετέχει σε κινήματα όπως: Το κίνημα κατά του ΔΝΤ το 1988, το κίνημα «500 χρόνια εποικισμός – 500 χρόνια αντίσταση» το 1992, στο κίνημα ενάντια στην Παγκόσμια Οικονομική Συνάντηση Κορυφής το 1992. Είναι μέλος της οργάνωσης Λιμπερτάντ! (οργάνωση για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων), από το 2006 και συμμετέχει στην Παρεμβασιακή Αριστερά (Interventionistische Linke, Τα τελευταία χρόνια πήρε μέρος στο  Αντί-G8 κίνημα στο Ρόστοκ Γερμανίας, στο Αντί- ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο το 2009, στο αντιφασιστικό «Δρέσδη χωρίς ναζί» το 2010 και 2011, και στο κίνημα ενάντια στην ατομική ενέργεια και τη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων.

Gabriel Saez Totorikaguena,

Ο Gabriel Saez Totorikaguena συνελήφθη σε ηλικία 40 ετών, το Δεκέμβριο του 2001 στο Auch της Γαλλίας από τη γαλλική αστυνομία, μετά από συμπλοκή. Μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Auch, την επόμενη μέρα τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Toulousse και μετά στην DNAT (Αντιτρομοκρατική Μονάδα στο Παρίσι). Καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στη Γαλλία για 7 περίπου χρόνια. Εκδόθηκε στην Ισπανία όπου φυλακίστηκε  για άλλον ένα χρόνο.